Οι έφηβοι δεν είναι παιδιά. Έχουν αφήσει πίσω τους ανεπιστρεπτί την παιδική ηλικία και πασχίζουν να βρουν την ταυτότητα τους στο κόσμο των μεγάλων. Βρίσκονται στο μεταίχμιο της παιδικής αθωότητας όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε λύση και της ενήλικης ζωής με τις δεκάδες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν για τις μελλοντικές σπουδές, το επάγγελμα, την ανεξαρτητοποίηση από τους γονείς, την χάραξη της προσωπικής τους πορείας.
Η εφηβεία είναι μια ταραγμένη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου. Άλλα είναι και μια ταραχή γόνιμη από την οποία θα προκύψει ένας ενήλικας ικανός να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Στη συμβουλευτική γονέων εφήβων το θέμα της σύγκρουσης επανέρχεται συχνά. Οι γονείς θέλουν τώρα, περισσότερο από ποτέ να θέσουν όρια, φοβούμενοι το τι υπάρχει εκεί έξω από την ασφάλεια του σπιτιού τους. Φοβούμενοι μήπως τα παιδιά τους παρασυρθούν. Φοβούμενοι μήπως δεν πάρουν την σωστή απόφαση. Φοβούμενοι μήπως τα παιδιά τους έρθουν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο. Φοβούμενοι, Φοβούμενοι, Φοβούμενοι. Και ενώ ο φόβος είναι κατανοητός ως γονικό συναίσθημα, και τολμώ να πω και δικαιολογημένος κάποιες φορές, δεν είναι αυτό το συναίσθημα που πρέπει να κατευθύνει την συμπεριφορά τους. Ο φόβος σε κρατάει πίσω, σε κρατάει μακριά, σε κρατάει στην ασφάλεια. Αλλά ο έφηβος δεν μπορεί να μείνει πίσω, δεν μπορεί να μείνει παιδί. Πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τον κόσμο, με τις απαιτήσεις του, τις ιδιοτροπίες του, τα καλά και τα στραβά του.
Τα όρια στην συμπεριφορά του παιδιού πρέπει να μπαίνουν από την νηπιακή ακόμα ηλικία. Το παιδί θα πρέπει να μάθει ότι κάποια πράγματα επιτρέπονται ενώ κάποια άλλα όχι και η παράβαση των ορίων επιφέρει συνέπειες. Αν αυτό δεν κατορθώθηκε στην παιδική ηλίκια, είναι αργά στην εφηβεία να τεθούν τώρα τα όρια. Αν όμως κατορθώθηκε τώρα θα πρέπει να αφαιρούνται σιγά σιγά, ούτως ώστε να δίνετα στον έφηβο η ευκαιρία να διαχειρίζεται όλο και μεγαλύτερα κομμάτια προσωπικής ελευθερίας. Η διαχείριση του εαυτού, του προσωπικού χρόνου, οι επιλογές ζωής δεν μαθαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
Τώρα περισσότερο από ποτέ έχει νόημα η επικοινωνία ανάμεσα στον γονέα και τον έφηβο. Και με τη λέξη επικοινωνία εννοώ την ουσιαστική επικοινωνία που θα γίνεται επί ίσοις όροις. Ο γονέας πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει ότι το παιδί του μεγαλώνει σε μια άλλη εποχή από αυτήν που μεγάλωσε ο ίδιος. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποια πράγματα να μην μπορεί να τα καταλάβει πλήρως και αυτό είναι ανθρώπινο. Δεν καταλαβαίνει την εμμονή με το facebook αλλά δεν είναι σφάλμα να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι σημαντικό να ξέρει τα όρια του και να είναι πρόθυμος να τα παραδεχτεί, αντί να επιμένει να κατευθύνει την συμπεριφορά του εφήβου εκεί που ο ίδιος κρίνει ότι πρέπει να πάει.
Δώστε την δυνατότητα στον έφηβο να κερδίσει προνόμια. Δείξτε ευελιξία. Αφήστε τον να σας αποδείξει ότι αξίξει την εμπιστοσύνη σας αντί να αποφασίζετε εσείς εκ των προτέρων τι συνιστά ασφάλεια για τον ίδιο και τι όχι. Για παράδειγμα συνεννοηθείτε μαζί του για την ώρα που πρέπει να επιστρέφει σπίτι, δείξτε μια γενναιοδωρία στο χρόνο όμως όταν πρόκειται να πάει σε ένα πάρτι.
Συναντώ συχνά γονείς ταμπουρωμένους σε αρχές και κανόνες οι οποίοι ελάχιστα έχουν να κάνουν με την ουσιαστική εξέλιξη του εφήβου - και πολλές φορές και με την ασφάλεια του - αλλά εξυπηρετούν συχνά την προσωπική τους ηρεμία. "Νιώθω πιο ήρεμη αν ξέρω ότι είναι σπίτι στις 23:00". Θα πρέπει όμως να αποφασίσουμε ποιος είναι ο στόχος: Η παροδική μας ηρεμία ή η ομαλή και σταδιακή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού μας. Για να επιτευχθεί το δεύτερο συχνά χρειάζεται να χάσουμε για λίγο το πρώτο. Μην ξεχνάτε ότι μέσα από την εξέλιξη του παιδιού μας, εξελισσόμαστε και εμείς σαν άνθρωποι αλλά και σαν γονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου