Διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα και ψυχολογικά θρίλερ μανιωδώς. Είναι η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων που μου κινεί το ενδιαφέρον αλλά και η αγωνία, που οφείλει ένας συγγραφέας αυτού του είδους, να καλλιεργεί στον αναγνώστη. Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας ξετιλύγει την πλοκή, οι πληροφορίες που επιλέγει να μου δώσει και ο τρόπος με τον οποίο που τις αποκαλύπτει με βάζουν διαρκώς σε εγρήγρορση: Τι εννοεί; Γιατί δεν μου λέει αυτό ή εκείνο; Μήπως πάει να με παραπλανήσει; Οι χαρακτήρες συνήθως έχουν έντονο ενδιαφέρον κυρίως λόγω του διαφορετικού τρόπου που δουλεύει το μυαλό τους αλλά και της έντονης ή ανεπαίσθητης (εξαρτάται) ψυχοπαθολογίας που τους διακρίνει. Δεν διαβάζω απλά, αλλά συμμετέχω στην υπόθεση, με τις δικές μου υποθέσεις και ερμηνείες.
Ο "Σκοτεινός Τόπος" της Τζίλιαν Φλιν κατάφερε με επιδιεξιότητα να ανταποκριθεί σε όλες τις παραπάνω προσδοκίες μου. Η προσωπική μου άποψη είναι πως είναι πολύ καλύτερο από το πρώτο βιβλίο της. Η υπόθεση, όπως περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου δεν πείθει ιδιαίτερα για αυτό που σε περιμένει διαβάζοντας το: "Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του δεκαπεντάχρονου αδελφού της τον δολοφόνο. Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα η δυσλειτουργική Λίμπι, προκειμένου να επιβιώσει, πουλά την ιστορία της. Έτσι αναγκάζεται να ανατρέξει στο παρελθόν, να ξαναζήσει τα γεγονότα από την αρχή, βήμα προς βήμα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως τελικά η σωτηρία της απέχει πολύ ακόμη."
Ο λόγος που το αγόρασα ήταν καθαρά η συγγραφέας. Είχε αποδείξει στον αναγνώστη την αξία της με το πρώτο της βιβλίο: "Αιχμηρά Αντικείμενα"
Μετά προχώρησα στο επόμενο: "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε". Όταν διάβασα το πρώτο κεφάλαιο, σκέφτηκα: "εντάξει αυτό φαίνεται πιο χλιαρό από το προηγούμενο. Ούτως ή αλλως, πόση φαντασία να έχει ένας άνθρωπος". Όταν έφτασα στη μέση, σκέφτηκα: "Απίστευτό!" Τώρα που είμαι λίγες σελίδες πριν το τέλος, σκέφτομαι: "Εντάξει, μάλλον δεν πρέπει να αμφισβητώ έτσι εύκολα έναν συγγραφεα! Όχι αν συνεχίζει να γράφει έτσι, τουλάχιστον"
H Υπόθεση από το οπισθόφυλλο:
"Τι σκέφτεσαι, Έιμι; Αυτή είναι η ερώτηση που έκανα πιο συχνά κατά τη διάρκεια του γάμου μας, έστω κι αν την έκανα από μέσα μου και όχι στο πρόσωπο που θα μπορούσε να μου απαντήσει. Φαντάζομαι πως αυτές οι ερωτήσεις μαζεύονται σαν σύννεφα που προμηνύουν καταιγίδα πάνω από όλους τους γάμους: Τι σκέφτεσαι; Τι νιώθεις; Ποιος είσαι; Τι κάναμε ο ένας στον άλλον; Τι θα κάνουμε ο ένας στον άλλον;" Πόσο καλά πιστεύεις πως γνωρίζεις αυτόν που αγαπάς; Αυτό πρέπει να αναρωτήθηκε ο Νικ Νταν το πρωινό της πέμπτης επετείου του γάμου του διαπιστώνοντας ότι η σύζυγός του Έιμι έχει εξαφανιστεί. Η αστυνομία αμέσως υποψιάζεται τον Νικ. Οι φίλοι της αποκαλύπτουν ότι η Έιμι φοβόταν τον Νικ και ότι του κρατούσε μυστικά. Αυτός παίρνει όρκο πως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ωστόσο, η έρευνα στον υπολογιστή του δείχνει ότι ο Νικ αναζητούσε περίεργες πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με θανάτους από ασφυξία ή πνιγμό, με απομακρυσμένες δασώδεις περιοχές, ή με το πού μπορεί κανείς να προμηθευτεί αρσενικό. Παρά τα ενοχοποιητικά αυτά στοιχεία, ο Νικ επιμένει στην αθωότητά του, μολονότι υπάρχουν και κάποιες επίμονες κλήσεις στο κινητό του που περιπλέκουν τα πράγματα. Τι έχει λοιπόν συμβεί στην όμορφη σύζυγο του Νικ;
Κατανοώ απόλυτα ότι το θέμα της ανάγνωσης είναι καθαρά προσωπικό. Αυτό που σε μένα φαίνεται συναρπαστικό, σε κάποιον άλλον φαίνεται βαρετό ενώ σε έναν τρίτο φαίνεται τρομακτικό. Είναι οι προσωπικές μου απόψεις που παρατίθενται μέσα από την ενότητα "βιβλιοπροτάσεις" και πιθανόν να μην ταιριάζουν με τις δικές σας. Βρείτε το είδος των αναγνωσμάτων που ταιριάζουν στο προσωπικό σας ύφος προκειμένου να μπορείτε να απολαύσετε την αξία ενός βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου